POMNIK PRZYRODY? CÓŻ TO ZA DIABELSTWO?

          Pojęcie pomnik przyrody po raz pierwszy w polskim ustawodawstwie, jako forma ochrony przyrody, zostało wprowadzone ustawą z dnia 7 kwietnia 1949 r. o ochronie przyrody. Pomnikami przyrody mogą być pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości naukowej, kulturowej, historycznej i krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami wyróżniającymi je wśród innych tworów, w szczególności sędziwe i okazałych rozmiarów drzewa i krzewy, źródła, wodospady, skałki, jary, głazy narzutowe, jaskinie. Pomnikami przyrody żywej mogą być również skupienia gatunków chronionych, murawy i torfowiska o powierzchni do 2 ha. Obiekty lub powierzchnie proponowane do uznania za pomniki przyrody winny odznaczać się osobliwością i rzadkością występowania w danej okolicy. Wprowadzenie ochrony tworów przyrody następuje w drodze uznania za pomnik przyrody na podstawie rozporządzenia wojewody, które określa nazwę i opis obiektu oraz jego położenie. W przypadku nie wprowadzenia ochrony przez wojewodę, ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody umożliwia uznanie za pomnik przyrody obiektu przyrodniczego na podstawie uchwały RADY GMINY. Tej możliwości nie wykorzystują niestety radni naszej gminy. Z dwoma (!) niszczejącymi pomnikami przyrody, uchwalonymi rozporządzeniem wojewody kilkadziesiąt lat temu, gmina Lipnica zajmuje OSTATNIE MIEJSCE w powiecie bytowskim pod względem liczby pomników przyrody. Oczywiście można powiedzieć, po co nam jakieś pomniki przyrody? Mamy przecież ważniejsze problemy. Zapominamy jednak, że pomniki przyrody jako najpowszechniejsza i najbardziej popularna forma ochrony przyrody spełniają ważną rolę w edukacji przyrodniczej. Pomnikowe twory przyrody żywej i nieożywionej decydują w dużej mierze o atrakcyjności danego regionu stając się tematem artykułów w prasie lokalnej oraz opracowań popularno-naukowych. Pełnią również ważną funkcję w krajoznawstwie, jako obiekty szczególnego zainteresowania turystów. Dlatego też wytyczane szlaki turystyczne najczęściej uwzględniają obecność pomników przyrody i ich większych skupień. Najważniejsze jednak jest to, że pomniki przyrody żywej i nieożywionej reprezentujące wielkie wartości dendrologiczne, geologiczne i historyczno-pamiątkowe są także cennym elementem piękna i różnorodności krajobrazu rodzimego, którego zachowanie jest wykładnikiem naszej kultury i obowiązkiem wobec najmłodszych i przyszłych pokoleń.

Niezabezpieczony, dokonujący swego żywota przy drodze Kiedrowice-Zapceń
około 180-letni jałowiec, jeden z dwóch (obok ponad 300-letniej lipy
w miejscowości Borzyszkowy) pomników przyrody na terenie gminy Lipnica.

(tod)

--> Komentarze na forum